Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/542

 Dobili wreszcie targu po umyślnem marudzeniu marynarza.
 Dostawca niezmiernie zadowolony, ofiarował gościom po szklance madery, który przyjęli bez żadnej ceremonii.
 Wychodząc z piwnic, Laurent machinalnie przyłożył rękę do czoła. Zmiana powietrza podziałała; poczuł, że mu cięży coś w głowie.
 — Ba! — powiedział sobie — to dla tego, że jestem naczczo... przejdzie to po śniadaniu.
 — Czerwony już, jak kogut! — pomyślał Klaudjusz. — Dobrze idzie! Pamiętaj pan, że to ja płacę za absynt — dodał, wchodząc do restauracji.
 Laurent wszedł za nim, a przez miłość własną nie śmiał nie dotrzymywać placu.
 W restauracji nakryte już było do śniadania.
 — Jakie wina panowie pić będą? — zapytał chłopak posługujący.
 — Deaune — odpowiedział Laurent.
 — Butelkę?
 — Dwie butelki... na początek...
 Podano mocno korzenną — potrawę z ryby. Ostatnia kropla wina zrosiła ostatni kąsek. Wniesiono drugą potrawę. Chłopak powtórnie zapytał, jakie ma podać wino.
 — To samo — odpowiedział Klaudjusz — dwie butelki.
 Laurent dodał:
 — Przy rakach podasz Sauterna.
 — Także dwie butelki?
 — Dwie.
 — Sapristerne’a! — pomyślał chłopak, odchodząc — to ci łby mocne mają! Wielkie będzie szczęście, jeżeli pod stół nie runą!
 Powiedzmy w krótkości, że napoje znikały, jak zaczarowane. Klaudjusz przymrużał oczy, kiwał głową, bajdurzył jak ślepa sroka, a chwilami udawał, że bełkocze językiem.
 Laurent, któremu myśli się już plątały, dał się wziąć na te pozory i uznał za stosowne zdemaskować swoje zamiary.
 — I cóż marynarzu, naprawdę podoba ci się u nas? — rozpoczął...