Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/574

 Siostrzeniec bankiera spojrzał na rękę swoją. W pierścionku kamienia nie było.
 — Czyś go zgubił — zapytała młoda dziewczyna.
 — Widocznie — odrzekł Fabrycjusz.
 — Ale gdzie?
 — Sam nie wiem.
 — Wrócimy się, jeżeli chcesz? Może go odnajdziemy.
 Nareszcie zawrócili, tą samą drogą, z oczami w piasek alei zwróconemi.
 Czy pewnym jesteś, że ci brylant nie wyleciał zanim tu przyjechałeś?
 — Nie umiem odpowiedzieć... Nie wiem, jakim sposobem stać się to mogło.
 — Czy brylant był znacznej wartości?
 — Wartość jego nie przechodziła dwunastu do piętnastu tysięcy franków, ale pamiątka to po biednym kochanym wuju i dla tego był nieocenionej dla mnie wartości...
 — Pojmuję... pieniądze w takim razie nic nie znaczą... Może odnajdziemy zgubę.
 — Być może, ale wątpię... Wypadł zapewne tutaj, i musiał się zagrzebać gdzie w piasku... Jeżeli na ulicy, znalazca z pewnością nie wróci.
 — Szukajmy jeszcze.
 — Na co się to przyda, skoro już przeszliśmy całą drogę
 Młoda para doszła rzeczywiście do pawilonu, z którego wyszła przed kwadransem.
 — Ach! — zawołała Paula — otórz i pan Grzegorz.
 Młody doktór wychodził właśnie z pomocnikiem swoim Schultzem z zabudowań warjatek. Ukłonili się Pauli i Fabrycjuszowi i zaraz się do nich przyłączyli.
 — Kochany doktorze, rzekła Paula, czekaliśmy na ciebie, aby pójść do naszych kochanych chorych.
 — Jestem na rozkazy... Czy zaczniemy od pani Delarlviére, czy od panny Edmy.
 — Od pani Delariviére, jeżeli pani pozwoli...