Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/575

 Weszli na schody pawilonu. Doktór Schultz postępował pierwszy. Paula, trzymając pod rękę Fabrycjusza, rozmawiała z Grzegorzem.
 — Doktór pomocnik otworzył drzwi do pokoju Joanny i wykrzyknął zdziwiony.
 — Co to takiego? — spytała zaniepokojona Paula.
 Schultz nic nie odpowiedziawszy poskoczył ku Joannie.
 Biedna warjatka siedziała na łóżku zmieniona strasznie. Policzki miała zapadłe, oczy podsiniałe, nieruchomie zapadnięte, palce kurczowo szarpały kołdrę.
 — Widzi pan... widzi pan — mówił doktór pomocnik.
 Grzegorz stał przy łóżku pani Delariviére.
 Fabrycjusz i Paula zbliżyli się także: zdziwieni i na pozór wzruszeni oboje.
 — To chyba atak — zauważył doktor Schultz.
 — Nie przypuszczam — odrzekł Grzegorz Vernier — w napadzie rzucałaby się, mówiła, a tymczasem zaledwie się może utrzymać i nie jest w stanie jednego słowa przemówić.
 Cóż to więc?
 Fabrycjusz rzucił okiem na karafkę, która stała obok łóżka. Karafka była próżną.
 — Zanadto się pospieszyłem — pomyślał nędznik — najlepszy sposób uniknięcia podejrzeń to zmniejszenie dozy.
 Grzegorz wziął rękę Joanny i zaczął puls badać.
 — Puls jest przyspieszony, nierówny, zęby zaciśnięte, powieki szeroko rozwarte, wszystkie muskuły naprężone jak przed atakiem epilepsji!... Cóż to znów za dziwny fenomen — powiedział do siebie.
 Nagle Joanna się poruszyła, ręką potarła po czole, jakby chciała odpędzić trapiące ją widziadła.
 — Doznaje halucynacji! — odezwał się doktór Schultz.
 — Nie dałeś jej pan nic innego nad to, co przepisałem? — zapytał Grzegorz.
 — Nic a nic, panie dyrektorze.
 — Sam pan przyrządzał napój?
 — Sam.