Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/591

tak gładko!... Nie pozbywa się jak królika, takiego chłopa jak ja?.. No, ale nie ma co... przedewszystkiem posłuszeństwo... Za pięć minut już będę wiedział, co się święci...
 Eks-marynarz schował zaczęty list do szafy, zamknął ją na klucz, klucz włożył do kieszeni, ubrał się w kurtkę, poszedł do willi i nie bez silneg obicia serca zastukał do drzwi pokoju Fabrycjusza.
 — Czy to Klaudjusz? — zapytał ten ostatni.
 — Ja, proszę pana.
 — Chodź!
 Bordeplat z czapką w ręku otworzył drzwi i ukazał się na progu. Leclére siedział przy stole, przeglądał papiery i nie podniósł nawet głowy.
 — Pan Laurent mi powiedział, że pan mnie potrzebował — odezwał się Klaudjusz.
 — Tak jest, mój zuchu.
 Fabrycjusz odwrócił się do przybyłego.
 — Jesteś wszak trochę cieślą, czy prawda?
 — Tak, proszę pana, znam się na ciesiółce.
 — Jesteś także podobno mechanikiem?
 — Nietęgim przynajmniej, proszę pana.
 — Umiesz jednakże tyle, że mógłbyś okręt poprowadzić, mały statek parowy.
 — O, co to, proszę pana, to mała rzecz... W Tulonie, przed pierwszą moją kampanją, byłem przy mechaniku szalupy parowej admirała i nauczyłem się obchodzić z maszyną tak, jak sam maszynista.
 — Doskonale! Nie będę więc potrzebował przybierać nikogo do zadowolenia fantazji, jaka mi przyszła do głowy. Niezależnie od statków, z jakich składa się mała moja flotylla, miałbym ochotę posiadać dla przyjemności mały statek parowy na osób mniejwięcej piętnaście.
 — Łatwo pan może zadowolnić to swoje życzenie — odpowiedział Klaudjusz. — Rozumiem doskonale, czego pan sobie życzy... Mały stateczek parowy to prawdziwe cacko, a daleko przyjemniejsze od jachtu i od szalupy...
 — Podejmujesz się więc nabyć dla mnie taki statek?