Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/594

 — Jestem, panie Klaudjuszu, — odpowiedział — zrywając się od roboty.
 — Idź, zapakuj prędko kilka koszul, kilka chustek do nosa, kilka par skarpetek i codzienne swoje ubranie... Wyjedziemy...
 Oczy Piotrka zaszły łzami.
 — Wyjeżdżamy? — wyszeptał. Czy nas wydalają stąd, proszę pana?...
 — Nie... nie... mój pomocniku... Źle mnie zrozumiałeś... Odbędziemy małą podróż...
 — Gdzie pojedziemy, proszę pana?...
 — Do Hawru... sprowadzimy stamtąd statek parowy.
 — Do Hawru?.. Ależ to Hawr nad morzem.
 — Tak, smyku.
 — No, to zobaczymy bałwany i prawdziwe okręty?
 — I wiele innych rzeczy. No leć, aby się zapakować. Wyjeżdżamy punkt o jedenastej...
 — Niech się pan nie obawia, nie spóźnię się ani minuty...
 Dzieciak poleciał zapakować swój tłomoczek. Bordeplat uczynił to samo.
 Podczas kiedy eksmarynarz i jego pomocnik zajęci są przygotowaniami do drogi, powróćmy do Fabrycjusza.
 Laurent po odniesieniu depeszy powrócił do pana.
 — Depesza została wysłana, oto kwit...
 — Dobrze... — odrzekł Fabrycjusz. — Teraz słuchaj mnie z całą uwagą...
 — Będę połykał pańskie słowa...
 — Klaudjusz ze swoim pomocnikiem wyjeżdżają...
 — Wyrzuca ich pan?...
 — Wcale nie... wysyłam ich do Hawru po kupno małego statku parowego... ty z nimi pojedziesz...
 Laurent aż podskoczył.
 — Ja? — wykrzyknął zdziwiony.
 — Tak, ty... To już postanowione.. Na nic się nie zdadzą uwagi...
 — O! proszę pana, ja nie myślę się sprzeciwiać... Moim obowiązkiem jest słuchać pana... i ja do tego się zastosuję...