Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/604

 — Przepraszam pana — odezwał się ex-marynarz, salutując po wojskowemu — chciałem prosić o objaśnienie...
 — O jakie, kochany zuchu?
 — A to, proszę pana, w których godzinach przechodzić będą pociągi do Paryża?
 — O siódmej minut pięć...
 — Dziękuję panu...
 I Klaudjusz powrócił do kompanii.
 — No cóż? — zapytał Laurent.
 Marynarz podał jakąś godzinę, jaka mu przyszła na myśl.
 — Doskonale! — odrzekł intendent — będziemy wiedzieli, jak się stosować.
 — Tylko — wtrącił Klaudjusz — jest pewna okoliczność.
 — Jaka?
 — Omnibus, odchodzący do Brolly, przyjeżdża na stację dopiero o piątej wieczorem...
 — To nie takie znowu nieszczęście... Dla zabicia czasu, obejrzymy sobie miasto...
 Wyszli ze stacji ku wielkiemu zdziwieniu urzędnika kolejowego, któremu oddano w Mantes bilety, do Hawru kupione.
 — Gorąco — odezwał się Laurent... — zapraszam cię na szklankę piwa... Oto jakiś nie źle wyglądający hotel z restauracją... Wstąpmy...
 Intendent poszedł naprzód. Klaudjusz ciągnął za nim z małym Piotrkiem. Nagle marynarz zachwiał się, krzyknął i przykląkł na jedno kolano. Laurent się zawrócił i zapytał:
 — Co się stało?
 — Głupstwo — odpowiedział Klaudjusz — źle stanąłem na jakiś kamień. W pierwszej chwili zabolało mnie bardzo, a nawet i teraz boli jeszcze, ale to tylko zwichnięcie... — mówiąc to marynarz usiłował się podnieść, ale znowu krzyknął z bólu.
 — Do pioruna! — skręciłem nogę w kostce!...
 — Ach! mój Boże! mój Boże! — wyrzekał Laurent — skręciłeś nogę... co za nieszczęście. Gdybyśmy byli nie wysiadali, nie byłoby się stało nic podobnego.