Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/606

 W pięć minut weszła służąca z oznajmieniem, że wszystko gotowe.
 — No to chodźmy — zawołał Klaudjusz i czemprędzej podniósł się, chwycił za ramię restauratora i szedł na schody, jęcząc i przeklinając.
 Jęki te i przekleństwa powiększył się jeszcze przy rozbieraniu i kładzeniu do łóżka.
 — Pan doktor zawołała służąca — otwierając drzwi i wprowadzając przybyłego.
 Doktor ten, typ staroświecki, jaki rzadko napotykać już nawet w prowincjonalnem miasteczku; był to stary, chudy człowieczyna, z twarzą jak ostrze noża.
 Wchodząc do pokoju spojrzał po wszystkich, ukłonił się im, przystąpił do łóżka i odezwał się do Klaudjusza:
 — To tyś jest pacjentem, przyjacielu?
 — Ja, proszę pana.
 — Wiedziałem o tem...
 — A więc — zaśmiał się Klaudjusz — po co pan doktor pyta?...
 — Żeby być zupełnie pewnym... Upadłeś?
 — Tak.
 — Wiedziałem o tem... Opowiedzieli mi to wszystko... skręciłeś nogę w kostce?
 — Tak, proszę pana.
 — No, zobaczymy...
 Doktor ujął za stopę Klaudjusza i zaczął naciskać ją palcami. Kiedy doszedł do kostki, marynarz zaczął drżeć jak opętany.
 — Boli? — zapytał doktor, nie przestając naciskania:
 — Ależ do wszystkich piorunów, spodziewam się, że mnie boli.
 — Wiem o tem, ale muszę się przekonać i radzę ci, nie wrzeszcz tak głośno, bo mnie ogłuszysz.
 Po paru jeszcze sekundach doktor odezwał się z powagą wyroczni:
 — Ani wyskoczenie, ani zwichnięcie... jednym słowem nic ważnego.