Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/607

 — Tem lepiej! — mruknął niezadowolony Laurent.
 — Szczęście doprawdy... — wykrzyknął uradowany Piotruś.
 — Cóż to więc jest, panie doktorze, co to jest? — odezwał się Klaudjusz.
 — Obrażenie ściągacza z lekkiem naruszeniem wiązadeł... to powoduje ten ból dotkliwy, jakiego doświadczasz...
 — A jakim sposobem się wyleczyć?...
 — Nic prostszego... wcieranie trzy razy dziennie olejkiem kamforowym i owinięcie nogi watą...
 — A kiedy będę mógł chodzić?...
 — Za dwa lub trzy dni najdalej... Jutro powiem ci to dokładniej, mój przyjacielu. Proszę o sześć franków, jakie mi się należą za wizytę.
 — Racz pan, panie Laurent, uiścić się panu konsyljarzowi... Dziękuję stokrotnie...
 Doktor zażył powtórnie tabaki, schował do kieszeni sześć franków i odrzekł:
 — Nie dziękuj, mój przyjacielu... Nauka moja należy do całego świata... Zresztą jestem zapłacony...
 Ukłonił się do koła i wyszedł, odprowadzony do schodów przez właściciela hotelu i Laurenta.
 Zaledwie intendent wyszedł za drzwi, Klaudjusz przywołał co żywo Piotrusia i szepnął doń z cicha:
 — Zbliż się no do mnie, mój chłopcze.
 — Jestem, proszę pana — odpowiedział podchodząc chłopczyna. — Czego pan sobie życzy?...
 — Podaj mi zegarek.
 — Gdzie jest?
 — Oto jest... — odpowiedział chłopiec — spełniając polecenie.
 Marynarz spojrzał na godzinę.
 — Dziesięć minut do czwartej... — mruknął. — To dobrze, mamy jeszcze dosyć czasu przed sobą.
 Laurent powrócił do pokoju.
 — No cóż, biedny mój towarzyszu?... — zapytał. — Zmuszony będziesz przeleżeć w łóżku jakie trzy, albo cztery