Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/608

dni nawet!... Pożegnajmy się z wizytą u wuja, pożegnajmy się ze staremi jego winami i potrawą z królików... Ot, co z tego wszystkiego najgorsze...
 — Cóż robić, panie Laurent — odrzekł Klaudjusz — trzeba się poddać losowi... Mniejszaby już o wszystko, gdybym tylko tak nie cierpiał...
 — Zaraz zabierzemy się do ciebie... Piotruś pójdzie do apteki po olejek kamforowy i watę. Ja sam zrobię ci wcieranie i to rzetelne, bądź pewnym.
 — Ach! panie Laurent, jakiś pan dobry!
 — Potrzeba się przecie wspomagać. To zwyczajne prawa natury... Czyż ty nie zrobiłbyś dla mnie tego samego?
 — Z pewnością, żebym zrobił...
 — Widzisz zatem, że to rzecz bardzo zwyczajna... Opuszczam cię na chwilę... Przejdę do swojego pokoju, bo mam coś do napisania...
 Klaudjusza przeszły dreszcze z obawy.
 — Pisać? — powtórzył. Pan masz pisać?...
 — Tak...
 — A do kogo?
 — Do pana Fabrycjusza... — chcę mu posłać depeszę, że nas wypadek zatrzymał w Mantes.
 — Masz pan rację — odrzekł naturalniejszym głosem Klaudjusz — trzeba tak zrobić... To jest obowiązkiem pańskim... Idź pan napisać depeszę!...
 Intendent wyszedł.
 Skoro tylko drzwi się za nim zamknęły, Klaudjusz wziął za rękę siedzącego przy łóżku chłopaka.
 — Słuchaj mnie uważnie — powiedział.
 — Słucham, panie Klaudjuszu...
 — I zrozumiej dobrze...
 — Zrozumiem, niech pan będzie spokojny...
 — Nie można, żeby pan Laurent sam odniósł do telegrafu depeszę, którą chce wysłać do pana!... Nie trzeba...
 — A jakże mu przeszkodzić?...
 — Ja się tego podejmuję, albo raczej podejmujemy się tego obaj...