Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/617

 — Byłeś w aptece?
 — Tylko co powróciłem i przyniosłem co potrzeba.
 — No, to dobrze, ja idę na telegraf, a jak powrócę, zrobię wcieranie Klaudjuszowi. Musimy go jak najprędzej postawić na nogi.
 — Tak, ale pan Klaudjusz prosi pana intententa, ażeby przed wyjściem wstąpił do niego na chwilę.
 — A czegoż on chce odemnie?
 — Ma podobno coś bardzo pilnego do powiedzenia.
 — Coś bardzo pilnego powiadasz?
 — Tak jest, panie Laurent.
 — Dobrze, idę.
 Zaintrygowany trochę Laurent wszedł do Klaudjusza, a chłopak zamknął drzwi.
 Marynarz leżał w łóżku nakryty kołdrą pod samą brodę. Krucze włosy i twarz ogorzała odbijały rażąco od poduszek. Jęczał nieustannie.
 — No co? — zapytał Laurent — nic ci nie lepiej?
 — Nie, do pioruna, nic mi nie lepiej! odrzekł marynarz — zdaje mi się, że mi wpychają w ciało setki igieł, cała noga mi drętwieje.
 — To nic, nie trzeba się niepokoić. Stary doktor, co był przed chwilą, na pewno ci przez wcieranie pomoże.
 — I ja tak myślę i zgóry dziękuję panu.
 — Piotruś powiedział mi, że mi chcesz coś ważnego zakomunikować.
 — Tak jest, panie Laurent.
 — Mów zatem, tylko prędko, muszę iść na telegraf z depeszą.
 — Masz pan przecie dosyć czasu.
 — Nie, nie, idzie mi o to, żeby pan Fabrycjusz dowiedział się jak najprędzej.
 Klaudjusz Marteau uniósł się trochę na łóżku.
 — Piotruś! — zawołał.
 — Jestem, proszę pana.
 — Klucz jest w zamku, wszak prawda?
 — Jest, proszę pana.