Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/626

 — Aby ktoś przesadzał mur w nocy, to wydaje mi się niepodobnem — zauważył stary doktor. Truciciel musi więc znajdować się na miejscu i znać doskonale wewnętrzny rozkład domu.
 — Czyż taki nędznik żyłby pomiędzy nami? — szepnął przerażony Grzegorz. Boże wielki! domysł to przerażający!..
 — Kto ma klucz od apteki? — zapytał profesor.
 — Ja... — odpowiedział doktor pomocnik.
 — Czy zostawiasz go pan czasami we drzwiach?
 — Nigdy... zresztą trucizny zamknięte są w szafie, od której kluczyk noszę zawsze przy sobie... Oto jest.
 — Czy pomiędzy temi truciznami macie „Datura stramonium?“
 — Mamy.
 — W jakiej ilości?...
 — Najwyżej dziesięć gramów. Używamy tego niebezpiecznego środka tylko w wyjątkowych razach.
 — Można doprawdy głowę stracić... — mruknął doktor V...
 — Otrucie nie ulega żadnej wątpliwości, ale gdzież jest truciciel! Oto pytanie, zatrważające pytanie... — pomyślał, a głośno dodał:
 — Potrzeba rozciągnąć około chorej wielką czujność i to nieustanną...
 Poruszenie Joanny przerwało mowę doktora; uniosła się na łóżku.
 — Pić — zawołała — pić mi się chce.
 Grzegorz podał szklankę wody ocukrzonej. Wypiła ją chciwie, opuściła głowę na poduszki i przymknęła oczy.
 — Doktorze — spytała Edma — matce już daleko lepiej, nie prawda?
 — Tak jest, proszę pani — odrzekł starzec i spodziewam się, że za kilka godzin jeszcze się bardziej polepszy. Matka pani jest ocaloną.
 — Edma rozpłakała się z radości.
 — O panie, niech ci Bóg wynagrodzi! Ja mogę tylko modlić się za pana i uczynię to z całej duszy!...