Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/627

 Powóz jakim jechał Klaudjusz Marteau jechał prędko. Stangret zatrzymał konia na rogu ulicy Raffet z bulwaru Montmorency, o dwadzieścia kroków od bramy.
 — Masz swoje dwie sztuki — powiedział do niego marynarz.
 — Dziękuję obywatelu.
 — Teraz biorę cię na godziny... poczekaj tu na mnie...
 — Dobrze.
 — Czy wiesz, gdzie mieszka komisarz tej dzielnicy?
 — Wiem... Przy ulicy Lafontaine, nie daleko stąd.
 — Dobrze... Teraz mnie posłuchaj... Wydajesz mi się uczciwym chłopakiem.
 — Nie jestem złym — odrzekł śmiejąc się stangret.
 — Uważam, że będziesz zdolny wyświadczyć mi pewną przysługę.
 — Z całą chęcią.
 — Tem bardziej — ciągnął Bordeplat — że za tę przysługę czekać cię będzie dobre wynagrodzenie.
 — Wynagrodzenie nigdy nie przeszkadza, ale mogłoby się i obejść bez niego. O cóż idzie?
 — Nazywam się Klaudjusz Marteau. Będziesz pamiętał?
 — Klaudjusz Marteau?... bardzo dobrze.
 — Widzisz tę kratę?...
 — Ma się rozumieć!...
 — To brama domu zdrowia, do którego wejdę za interesem. Będę tam kwadrans albo i pół godziny... Zależeć to będzie od wielu rzeczy... Jeżeli po godzinie nie wyjdę, to pojedziesz do komisarza policji i powiesz mu, że cię upoważniłem do tego, iżbyś go przyprowadził dopomnieć się o mnie.
 — Czy to wszystko?
 — Wszystko.
 — To nie będzie zbyt trudnem do wykonania.
 —Będzie za to dwadzieścia franków na piwo. Zrozumiałeś?