Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/631

 Doktor zabrał głos i powiedział:
 — Nie, to niepodobieństwo. Gdyby truciciel wchodził przez tę furtkę, pan dyrektor zarazby był powiadomiony o tem?
 — Ja, — zapytał Grzegorz. — A to jakim sposobem?...
 — Za pomocą drzwonka elektrycznego, umieszczonego w pańskim pokoju sypialnym. Przy furtce od bulwaru Montmorency jest aparat, poruszający dzwonek i dzwoni w tej chwili, gdy furtka otwiera się.
 — Nie słyszałem nigdy dzwonienia — odpowiedział Grzegorz — a nawet nie wiedziałem o istnieniu tego dzwonka.
 — To szczególne — pomyślał Schultz i jakoś się zadumał.
 — Czy można zobaczyć ów aparat? — spytał Klaudjusz.
 — Zapewne — odrzekł młody doktor. — Chodźmy.
 — Wszyscy z salonu udali się do pawilonu, w którym mieszkał Vernier i weszli na pierwsze piętro.
 Schultz ze świecą w ręku pokazał w sypialnym pokoju dzwonek, umieszczony pod samym grzymsem sufitu, ukrytego za draperją łóżka, a łączą się z aparatem ostrzegającym wynalezionym przez Rittnera.
 Poszli do gabinetu.
 — Oto stąd — rzekł, wskazując doktor Schultz — wychodzi drut łączący.
 Klaudjusz skoczył na krzesło, zbliżył się do muru, pochwycił za drut i pociągnął. Drut pozostał mu w ręku.
 — Nie ma dziwoty — zawołał — że mechanizm się nie porusza, bo drut jest przecięty...
 — Przecięty? — powtórzył Grzegorz coraz bardziej zdziwiony. — Przez kogo?
 — A toć — odrzekł Klaudjusz — z pewnością przez nędznika, który wchodzi tu śmiało we dnie, nie obawiając się żadnego podejrzenia, a nocą się zakrada.
 — A ten człowiek — zapytał Grzegorz drżącym ze wzruszenia głosem — czy go znasz przyjacielu?