Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/648

 — Zawsze! — rzekł Fabrycjusz — zawsze! zawsze! zawsze!
 Paula przymknęła oczy, aby się lepiej rozkoszować harmonją głosu tego, który jej obiecywał miłość i szczęście.
 Fabrycjusz Leclére przycisnął usta do przymkniętych powiek dziewczyny. Paula zadrżała całą istotą, straciła świadomość rzeczywistości i bardziej jeszcze przycisnęła się do narzeczonego.
 — Już ją mam! — pomyślał nędznik.
 Ale nagle wśród nocnej ciszy rozległ się dzwonek. Ten nagły dźwięk podziałał na sierotę, niby prąd elektryczny. Otworzyła oczy, odzyskała zupełną pewność siebie, wyrwała się z objęć Fabrycjusza, który chciał ją jeszcze przytrzymać i szybko powstała.
 — Przeklęty jakiś natrętnik — pomyślał wściekły Leclére. — Jak tu odnaleźć podobną okazję?
 Rozległo się drugie jeszcze silniejsze szarpnięcie dzwonka.
 Willa, jak wiemy, oddzielona była od drogi tylko dziedzińcem. Paula wychyliła się za okno i zdawało się jej, że dostrzegła poza sztachetami jakąś kobietę.
 — Kto tam? — spytała.
 — To ja, proszę panienki.
 — Kto taki?
 — Magdalena, służąca pana Grzegorza. Przybyłam z Auteuil z bardzo pilnym listem do panienki, od mojego pana.
 Fabrycjusz poczuł, że organ, który mu zastępował serce, ścisnął się lekko.
 — Pilny list od doktora?... Czy nie zaszło tam coś nieprzewidzianego?
 — Dowie się panienka zaraz. Tylko proszę mi kazać drzwi otworzyć.
 — Otworzę zaraz sama.
 Panna Baltus wybiegła prędko od Fabrycjusza do swojego mieszkania, zadzwoniła na pannę służącą, zapaliła świecę, zeszła do sieni, wzięła klucz i otworzyła bramę.