Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/655

 — Pokaż mi je pan, jeżeli chcesz, żebym uwierzyła w ich istnienie.
 — Matylda Jancelyn, której, jak utrzymywał, wcale nie zna.
 — A tymczasem? — spytała wyniośle panna Baltus.
 — Była jego kochanką...
 — Czy nie chciałeś pan przypadkiem, aby wobec mnie przyznał się do tego?... Godność jego i moja, jego miłość i szacunek do mnie nakazywały mu to kłamstwo! Dobrze zrobił, że skłamał!...
 Grzegorz zagryzł wargi. Zaczynał rozumieć, że wszelkie usiłowania będą bezowocne, że nie było się co łudzić — pannę Baltus ze wszystkiem zaślepia uczucie. Zresztą nie wypadało mu dyskutować z młodą dziewczyną. Skłonił się zatem tylko.
 — Widzę, że pani najzupełniej mi nie wierzy.
 — Tak doktorze, najzupełniej...
 — I nie da się pani przekonać?...
 — Nie, doktorze, jak jestem chrześcijanką...
 — Z tem wszystkiem przekonam panią...
 — Tak pan sądzi? — rzekła panna Baltus z ironją.
 — Najzupełniej pewny jestem.
 — A to jakim sposobem zamierzasz pan doprowadzić mnie do podzielenia jego przekonań?
 — Nie wymową, proszę pani, lecz faktami.
 — Faktami?... — powtórzyła sierota... Jestem zdecydowaną nie przyznać żadnego. Cokolwiek mi powiedzą, zaprzeczę wszystkiemu...
 — Nikt pani nic nie będzie mówił.
 — A więc jakże?
 — Pokażę pani tylko przestępcę złapanego na gorącym uczynku! — odparł Grzegorz — czyż i wtedy zaprzeczy pani samej sobie?...
 Paula zawahała się przez chwilę, spuściła oczy i nic nie odpowiedziała.
 — A teraz, proszę pani — ciągnął młody doktor — odwołuję się do prawości pani...