Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/657

 — A Edma?...
 — Stan jej zawsze jest jednakowy. Wypadki wczorajsze wcale jej niej nie pomogły... Czy pani życzy sobie pójść do niej?...
 — Nie w tej chwili... Później trochę... Czuję się bardzo znużoną, muszę odpocząć w moim pokoju... Bądź pan łaskaw uprzedzić mnie, skoro doktor V... nadjedzie...
 — Dobrze, proszę pani.
 Paula wyszła.
 — Niestety! — mówił do siebie półgłosem Grzegorz, po jej wyjściu z salonu — zadałem jej cios okrutny... Obawiam się, czy wroga sobie nie zrobiłem...
 — Zapewne — odezwał się wchodząc doktor Schultz — ale na chwilę tylko, bo wkrótce się przekona, że nie popełnił pan kłamstwa.
 — Tak jest, — odrzekł Vernier, — ale może i wtedy jeszcze nie przebaczy mi, że pierwszy zwiastowałem jej tę straszną prawdę. Takie to już serce kobiety.
 Trochę przed dziewiątą stary uczony przyjechał do Auteuil.
 — Co tu słychać? — zapytał. — Czy panna Baltus przyjechała z Melun?
 — Przyjechała, kochany profesorze.
 — Cożeś jej powiedział?
 — Wszystko...
 — Musiało to zrobić na niej okropne wrażenie!... Biedna dziewczyna musi być zgnębiona szalenie?
 — Właściwie zirytowaną jest tylko...
 — Jakto?
 — Zaprzecza zbrodni, odrzuca wszelkie oskarżenia...
 — Pomimo dowodów?
 — Tak, kochany profesorze, pomimo dowodów. Nie chce w nie wcale wierzyć.
 Tu opowiedział Grzegorz profesorowi całą swoją rozmowę z Paulą.
 — Żal mi z całej duszy dziewczyny, bo bardzo cierpieć będzie, skoro rzeczywistość łudzić się nie pozwoli...