Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/658

 — Panna Baltus życzy sobie być obecną przy naszej wizycie u Joanny...
 — To każ jej powiedzieć, że jestem.
 Po chwili Paula w towarzystwie lekarzy weszła do pokoju pani Delariviére.
 Obłąkana zasypiała głęboko. Spokojne jej rysy i regularny oddech oznaczały znaczne polepszenie. Doktor V... długo jej się przypatrywał uważnie, ale już nie potrząsał głową.
 — Zaraz po przebudzeniu — powiedział do Schultza — trzeba dawać w dalszym ciągu lekarstwo, jakie przepisałem wczoraj.
 — Czy zadowolony jesteś profesorze? — zapytał Grzegorz.
 — Najzupełniej, moje dziecko — odrzekł uczony. — Pani Delariviére ma się jak można najlepiej i uważam, że od tej chwili skutki trucizny zupełnie są zneutralizowane.
 — Więc pan także — wykrzyknęła Paula wierzy w zatrucie?...
 — A jakże mógłbym nie wierzyć, proszę pani? To tak samo jakbym nie wierzył światłości i dowodził, że jest noc, kiedy patrzę w słońce!... Zbrodnia jest najpewniejszą... Trucizna była podawaną kilkakrotnie i to w nierównych dozach...
 Sierota zmarszczyła brwi i szepnęła:
 — Jednakże to dziwne... bardzo dziwne i nieprawdopodobne... Niema zbrodni bez celu, a cóż za cel byłby tutaj?...
 Zanim doktor V... miał czas odpowiedzieć, ktoś bardzo lekko zapukał do drzwi. Grzegorz sam poszedł otworzyć.
 Wszedł służący.
 — Panie dyrektorze — powiedział — pan Fabrycjusz Leclére pyta, czy może wejść.
 Posłyszawszy nazwisko Fabrycjusza, wszyscy zadrżeli. Niepewność malowała się w ich oczach. Grzegorz nie długo wahał się jednakże.
 — Proś... — powiedział spokojnie.
 Następnie po odejściu służącego zwrócił się do Pauli i dodał:
 — Niech pani pamięta o swojem przyrzeczeniu!