Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/688

w fundamenta, przecinającą studnię na dwoje i zagłębiającą się w wodę przynajmniej na pięćdziesiąt centymetrów.
 — To jest, że ażeby się przedostać na drugą stronę — odezwał się La Gourgone — potrzeba dobrze zamoczyć głowę i przemknąć się pod kratą...
 — Yes milordzie.
 — No i to przecie można zrobić.
 — Jeżeli tak, jak ja, umie się dawać nurka i tak jak ja pływać, mój chłopcze...
 Oczy Fabrycjusza zabłysły dziko.
 — Ja umiem dawać nurka i pływać — rzekł — należę nawet do pierwszorzędnych pływaków.
 — I ja dam sobie radę, wtrącił La Gourgone. Nic nam zatem nie przeszkadza spróbować szczęścia.
 — Ślicznie — zakonkludował Bec-de-Lampe. Idzie tylko o to, ażeby nie dać się schwytać po czterdziestu ośmiu godzinach jak zbiegli rekruci... Wydostawszy się na świat, potrzeba już tam pozostać... A co będziemy robili bez pieniędzy?
 La Gourgone podrapał się za ucho.
 — Racja — mruknął potrzebaby koniecznie mieć kilka sous, zanim przyjdą lepsze czasy.
 — Sza! — odezwał się żywo Fabrycjusz — dozorca powraca w tę stronę.
 Dozorca przystanął przy nich, poruszył batem Bec-de-Lampe’a i wykrzyknął:
 — Mało się wysypiasz w nocy, ty drabie?
 — Pewnie że mało, panie inspektorze — odpowiedział Bec-de-Lampe z uśmiechem — tyle jest pluskiew w sypialni, że rady sobie dać nie można.
 — Ten facet ma na wszystko odpowiedź powiedział dozorca i znowu się oddalił.
 — A więc — odezwał się Fabrycjusz po chwili — brak pieniędzy was tylko truje?...
 — Naturalnie, mój stary... pieniądze to najgłówniejsza sprężyna w maszynie... Z dobrą kieską łatwo można radzić