Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/690

 — No, a gdzie masz?
 — W kapeluszu pod podszewką...
 — Nie zły koncept! wcale nie zły! — mruknął Bec-de-Lampe i zatarł ręce z radości...
 — Jakimże to jednak sposobem nie obrewidowano cię w kancelarji?...
 — Przeciwnie, obrewidowano mnie najstaranniej.
 — I cóż?
 — Oddałem sam kapelusz w łapę pisarzowi, ale zapomniano o nim...
 — Prawdziwe szczęście! — powiedział La Gourgone — jeżeli tak, to nic nam zmykać nie przeszkadza...
 — Nic a nic...
 — Więc dziś zaraz wieczór opuszczajmy obóz...
 — I owszem.
 — Jest jednak pewna trudność — odezwał się Fabrycjusz.
 — Jaka?
 — Skoro, ażeby się stąd wydostać, potrzeba dać nurka... potrzeba wynaleźć sposób, iżby pieniądze nie zmokły...
 — Sposób ten mam odrzekł Bec-de-Lampe. Przyprowadzono tutaj dziś rano wysłużonego żołnierza, który będzie sądzony za jakąś drobną kradzież. Zauważyłem, że miał przewieszone przez plecy pudełko blaszane, które...
 — Kup to pudełko — przerwał żywo Fabrycjusz.
 — Kto chce kupować, ten musi płacić... a mnie brakuje monety...
 — Masz...
 Siostrzeniec bankiera podał więźniowi kilka sztuk srebrnych.
 — Po głębszym namyśle przychodzę do przekonania, że niepodobna wynosić się dzisiejszego wieczora.
 — Dla czego?
 — Bo potrzeba przecie mieć rzeczy jakieś na zmianę po wydobyciu się ze studni. Jeżeli się zaprezentujemy zmoczeni tandeciarzowi, u którego chcielibyśmy kupić ubranie wzbudzimy podejrzenie.