Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/704

 — Pewna osoba, przywiązana do mnie bardzo, radzi mi uciekać i donosi, że oczakuje w Melun, gotowa na wszelkie rozkazy.
 — Wybornie! — powiedział La Gourgone, zacierając ręce — to znaczy, że wylazłszy ze studni, będziemy mieli nowe na zmianę futerka.
 — Tak — odrzekł Fabrycjusz. — Ale jakim sposobem zawiadomić tę osobę, że ma ich nam dostarczyć?...
 — Do djabła, nie pomyślałem o tem — mruknął exgalernik. — Nie będzie to takie łatwe.
 — E głupstwo! — powiedział Bec-de-Lampe, wzruszając ramionami — podejmuję się tego komisu... mam myśl pewną.
 — Jaką?
 — Sza!.. patrol!... udawajmy, że śpiemy.
 Trzej bandyci rzucili się na łóżka i po brody nakryli się kołdrami.
 Drzwi otworzyły się w tej chwili. Jeden z dozorców zajrzał do celi, poczem wyszedł zaraz i poszedł z patrolem dalej.
 — To prawdziwie niespodziewana pomoc — odezwał się Bec-de-Lampe po chwili. — Będziemy mogli dotrzeć do stacji kolei żelaznej, nie zwróciwszy na siebie żadnej uwagi... Powie się przyjacielowi naszego towarzysza, ażeby z kompletnem dla trzech ubraniem czekał w ogrodzie obok więzienia... Wejdzie się tam jak do siebie i po krzyku... Potrzeba tylko donieść owej osobie, której nocy i o której godzinie myślimy dać drapaka... A gdzie go można uprzedzić, tego twojego przyjaciela?.. Czy mówi co o tem?...
 — Naturalnie.
 — Gadajże zatem..
 — Co wieczór, od siódmej godziny, człowiek ów oczekiwać będzie odpowiedzi na moście, oparty o poręcz przy drugiej arkadzie od strony miasta.
 — To nie głupio pomyślane... Można będzie podejść do niego, nie wzbudzając podejrzenia.