Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/714

 — To musi być ta sama osoba — pomyślał sobie i ujął lekko za ramię kamerdynera, który wyprostował się wzruszony.
 Zaaresztuje mnie szelma!... pomyślał sobie Laurent, a głosem niezbyt pewnym zapytał:
 — Czego pan chcesz odemnie?...
 — Nic, jeżeli nie jesteś tym, który tu czeka na kogoś... od siódmej wieczorem odrzekł Loupiat.
 — To ja właśnie czekam — odpowiedział kamerdyner. — Skąd przychodzisz?...
 Z miejsca, do którego nikt nigdy nie chce wchodzić, a z którego wychodzi zawsze chętnie. Zrozumiano?...
 — Zrozumiano. Kto cię przysyła?...
 — Mój towarzysz.
 — Nie wiem, kto on taki?...
 — Czy potrzeba ci wymienić jego imię i nazwisko?
 — Tak.
 — A więc... Fabrycjusz Leclére... Przychodzę od niego i mam z tobą do pomówienia.
 — Mów zatem.
 — Ale najprzód — odrzekł Loupiat potrzeba mi wyliczyć pięć sztuk złotych, albo doręczyć papierek gwarantowany na taką samą cenę. Co wolisz? Oto bilecik Lecléra.
 I podał kamerdynerowi ustnik od papierosa, na którym Fabrycjusz napisał był: „Bon na sto frankówè.
 Laurent rozwinął pasek, zapalił zapałkę i poznał pismo swojego pana.
 W porządku powiedział, sięgając do kieszeni. — Oto masz pięć Napoleonów, po dwadzieścia franków każdy,
 Loupiat rozpromieniony, schował złoto do kieszeni.
 Dobryś widzę chłopczyna!... Dobry... prawdziwy brat z ciebie! — wykrzyknął. — A teraz roztwórz uszy i słuchaj. Ułożono ją na jutro...
 — Co?...
 — No, ucieczkę przecie!... Bec-de-Lampe i La Gourgone przygotowali wszystko.