Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/732

 „W chwili stawienia się przed moimi sędziami, wyznaję, że sam jestem winien morderstwa popełnionego na osobie Fryderyka Baltusa i że człowiek, skazany i ukarany śmiercią za tę zbrodnię, nie był wcale moim wspólnikiem“.
 Po chwili milczenia młoda dziewczyna mówiła dalej:
 Teraz pańskie życie i wolność są w twoim ręku... Podpiszesz to zeznanie, które uważasz za prawdziwe, a ja ci przysięgam na mój honor, że wyjdziesz odemnie, nie przeskakując przez mur, ale przez główną bramę, którą każę ci otworzyć... Poza bramą udasz się w prawo czy w lewo, a nikt cię nie będzie śledził i pójdziesz, gdzie cię Pan Bóg poprowadzi!... Czy chcesz pan podpisać?
 Fabrycjusz spojrzał na zegar wiszący na ścianie, wszystko to się stało w daleko krótszym czasie, aniżeli nam było opowiedzieć. Obie wskazówki stały jeszcze na jedenastej. Zbieg miał jeszcze aż nadto czasu dostać się na stację i wsiąść w pociąg, odjeżdżający do Szwajcarii.
 — Chcesz pan podpisać? — powtórzyła panna Baltus.
 — Będzie mi wolno wyjść z tego domu? — odezwał się Fabrycjusz. — Nie będę ani śledzonym, ani nikt za mną nie pójdzie, wszak pani obiecałaś?
 — Przysięgam... I jeszcze raz przysięgam...
 — Proszę o pióro.
 — Oto jest... Napisz pan naprzód te słowa: Przeczytałem i dobrowolnie podpisuję.
 Fabrycjusz napisał.
 — Teraz pan podpisz.
 Nędznik podpisał swoje nazwisko i podał papier pannie Baltus. Młoda dziewczyna go pochwyciła.
 — Dotrzymuję mojego słowa — rzekła. — Wychodź pan. Oto jest klucz od sztachetek.... Przed upływem pięciu minut nikt stąd nie wyjdzie...
 Fabrycjusz wybiegł z pokoju i drzwi za sobą zatrzasnął.
 — Pani pozwoli uciekać temu łotrowi? — wykrzyknął Grzegorz.
 — Pani mu jeszcze dopomaga! — dodał Klaudjusz, chwytając się za głowę.