Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/74

 — Obyś się tylko nie myliła!...
 — Wątpisz jeszcze?
 — Pomimo woli. Sądzę, że mój siostrzeniec, gdy się dowie, że jesteś moją żoną, będzie jednym i jedynym, zapewne, który cię będzie posądzał o ambicję i chciwość.
 — Przedstawiając mnie, nieprawdaż, za istotę zręczną, która cię opanowała w pewnych widokach.
 — Boję się tego.
 — Na to możesz mu zamknąć usta i zmusić, aby się sam, musiał rumienić za swoje przedwczesne sądy.
 — Jakim sposobem?
 — Czyż pozwolisz sobie dać pewną radę?
 — Serdecznie proszę.
 — Wyznaczyłeś Fabrycjuszowi w testamencie jedną część twojego majątku?
 — Tak w razie jeślibym umarł przed zatwierdzeniem naszego małżeństwa.
 — Rozumiem. A po tem zatwierdzeniu?
 — Testament mój nie będzie miał żadnego znaczenia. Zniweczę go i rzeczy pójdą zwykłym biegiem. Posiadając podług prawa własną rodzinę, nic nie będę winien Fabrycjuszowi. Po zatwierdzeniu cały mój majętek należeć będzie co ciebie i do naszej córki. Nie będę miał prawa inaczej nim rozporządzać.
 — Mówiłeś mi, a Bóg świadkiem, że wierzę temu z całej duszy, mówiłeś mi, że dzień zatwierdzenia naszych zaślubiń będzie dla ciebie dniem prawdziwego szczęścia.
 — Ależ kochana Joanno, będzie to dzień najpiękniejszy w mojem życiu.
 — Będzie to więc najstosowniejsza chwila do uszczęśliwienia kogoś. Ś
 — Zapewne...
 — Usłuchajże zatem mojej rady i w tym właśnie dniu doręcz swojemu siostrzeńcowi sumę, jakąś mu przeznaczył w testamencie.
 — Cztery miljony!... — wykrzyknął pan Delariviére.