Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/748

 — Przepraszam szanowny doktorze, czy to pan zajmie ten apartament?
 — Ja, ale nie sam...
 — To do mnie nie należy. Ale à propos, czy będą damy?...
 — Jedna tylko, którą pani znasz.
 — Ach! Któż to taki?
 — Pani Delariviére.
 — Ta biedna podróżna, która zachorowała na drodze, a potem zwarjowała? — wykrzyknęła pani Loriol.
 — Ta sama.
 — Czy odzyskała rozum?...
 — Jeszcze nie, ale mam nadzieję, że chwila zupełnego wyzdrowienia jest bardzo bliską...
 — No to tem lepiej!... Kiedy pan zajmie mieszkanie?...
 — Jutro po południu.
 — Wszystko będzie gotowe... Ale wie pan, panie doktorze...
 — Co takiego, łaskawa pani?...
 — Jakie to dziwne to życie!...
 — Cóż za powód tej filozoficznej uwagi? — zapytał, śmiejąc się Grzegorz.
 — Z powodu tego, co się dzieje, czyli dziać będzie... Sześć miesięcy akurat temu, ten złoczyńca Fabrycjusz Leclére, który miał minę takiego dobrego chłopaka, zajechał tutaj z młodym, małym pociesznie wyglądającym towarzyszem i dwiema prześlicznemi kobietkami, żeby się przyglądać ścięciu głowy nieszczęśliwego kaleki Piotra... A to on łotr sam zamordował Fryderyka Baltus i jego teraz będą ścinać!... Co to za przewrotność!... Nie wyglądał wcale na mordercę!... Ciągnął szelma wino szampańskie, jak nie każdy potrafi!... — Wierzyłam mu, jak nie wiem komu...
 — Nie trzeba nigdy, kochana pani Loriol, sądzić ludzi z pozoru!...