Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/750

 Widząc ją tak milczącą, można było łatwo odgadnąć, że jakaś tajemnicza praca odbywała się w jej mózgu.
 Po paru minutach podniosła nieśmiało głowę, wyciągnęła nieśmiało rękę i odsunęła muślinową firankę, zasłaniającą szyby. oczy zaś w przestrzeni placu utkwiła.
 Widok tego placu zdawał się wywoływać na niej jakieś nad wyraz silne wrażenie. Zaczęła drżeć na całem ciele, zęby jej dzwoniły, jak w febrze, pot wystąpił na skronie.
 Dwaj lekarze, obwiając się ataku, przystąpili do niej. Nie było potrzeby.
 Kryzys nie nastąpił.
 W jednej chwili Joanna się uspokoiła, a odszedłszy od okna, usiadła przy łóżku ze zwykłym obojętnym wyrazem twarzy.
 Doktor V. pochylił się do Grzegorza.
 — Czy nic nie zmieniono w tym pokoju? — zapytał po cichu.
 — Nie, profesorze odpowiedział młody człowiek — widziałeś, Joanna zdawała się go poznawać...
 — Tak mi się właśnie wydało i zdaje mi się, że to dobrze wróży... Ocknięcie się pamięci poprzedza prawie zawsze powrót rozumu.
 Pani Loriol, u której ciekawość, jak czytelnikom wiadomo, była jednym z grzechów głównych, weszła za swoimi lokatorami, ale przez dyskrecję zatrzymała się przy drzwiach.
 Doktor V... zwrócił się do niej.
 — Czy za pierwszą bytnością pani Delariviére w tym hotelu — rzekł — pokój ten był oświetlony w nocy?
 — Tak, proszę pana.
 —W jaki sposób?
 — Paliła się lampka nocna.