Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/765

 — Prawda, ale gdzież dla mnie promień słoneczny?...
 — Właśnie ci go przynoszę.
 — Mówisz żeby mnie pocieszyć...
 — Kochana Edmo — ciągnął dalej — zbierz całą pozostałą energję... bo będziesz jej bardzo potrzebować. Mam ci oznajmić ważne nowiny.
 I w dodatku pomyślne jeszcze?... Bardzo szczęśliwe.
 Młoda dziewczyna uniosła się trochę. Małe rumieńce wystąpiły jej na policzki, oczy się rozjaśniły.
 — Mów!... mów... jak najprędzej — zawołała.
 — Boję się...
 — Nie obawiaj się niczego... Będę spokojną... przyrzekam ci...
 — Chodzi o moją matkę, nieprawdaż?...
 — Tak... Ostateczna próba, na którą doktor V... i ja liczyliśmy tak bardzo, odbyła się dziś rano...
 — Oddech zaparł się w piersiach Edmy.
 — I cóż? zapytała słabym, zaledwie dosłyszalnym głosem.
 — I próba się powiodła!...
 Matka odzyska rozum?...
 — Stał się cud prawdziwy... pani Delariviére już została uzdrowiona...
 — Przysięgasz mi?...
 — Przysięgam!...
 Edma złożyła ręce.
 — Przytrzymaj mnie... — szeptała. Potrzeba na kolanach podziękować za to Bogu...
 — Poczekaj... — odpowiedział Grzegorz — dziękczynna twoja modlitwa, dwojaki będzie miała powód. Ojciec twój....
 Nie dokończył.
 — Żyje?.. — wykrzyknęła młoda dziewczyna.