Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/766

 Żyje... — powtórzył doktor.
 — Napisał?...
 Tak...
 Powróci?...
 Tak.
 Jest już może w drodze?...
 Jest już we Francji...
 Może w Hawrze?...
 Bliżej.
 W Paryżu?...
 Jeszcze bliżej... Jest w Melun i za godzinę zobaczysz go i ucałujesz...
 Edma krzyknęła, a nadludzka radość rozlała się po jej twarzy.
 Chciała się podnieść, ale złamana wzruszeniem, upadła z powrotem na fotel i straciła przytomność.
 — Grzegorz, zaniepokojony trochę, wezwał doktora V... na pomoc.
 Stary uczony przybiegł spiesznie.
 — Powiedziałeś jej? zapytał.
 — Tak, kochany profesorze...
 — W takim razie omdlenie jest wypadkiem najnaturalniejszym, niema się czego obawiać... Przywrócimy zaraz biedaczkę do przytomności...
 — Potem wybadam ją dokładnie i powiem ci swoje zdanie. Po pięciu minutach Edma otworzyła oczy...
 — Czy mi się śniło? — szepnęła.
 — Nie — odpowiedział stary profesor.
 — Więc to wszystko prawda? Matka moja nie jest już warjatką, a ojca zobaczę?
 — Tak, kochane dziecię, wszystko to święta prawda, ale jeżeli nie uspokoisz się zupełnie, zmusisz nas, że dla twojego własnego dobra, opóźnimy twe zobaczenie się z rodzicami.