Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/767

 Och! jestem już spokojną, jestem zupełnie spokojną! — odrzekła żywo młoda dziewczyna.
 — A więc daj mi tego dowód, odpowiadając na kilka pytań, jakie ci zaraz zadam...
 Przyrzekłem Grzegorzowi — mówił — że w przeciągu dwóch tygodni powrócę ci zdrowie, muszę więc dotrzymać obietnicy.
 Po dokładnem zbadaniu sławny profesor oświadczył:
 — Zupełnie jestem zadowolony z ciebie, kochane dziecię, wszystko pójdzie jak najlepiej...
 I wyprowadził Verniera do drugiego pokoju, gdzie rzekł do niego:
 — Wiesz, kochany chłopcze, że lekarzowi choćby najzdolniejszemu, nie powinno być wolno leczyć ukochanej przez niego osoby...
 Dla czego, nauczycielu?
 — Dla tego, że w takim razie umysł nie posiada ani dostatecznej pewności, ani zimnej krwi.:
 — Miłość oślepia naukę, waha się, próbuje... i nie robi tego, co potrzeba...
 Mamy właśnie przed sobą wymowny dowód tego...
 — Ty, taki przewidujący zazwyczaj — ciągnął dalej sławny uczony — nie poznałeś dobrze stanu swojej narzeczonej, i nie mogłeś postawić sobie jasnej djagnozy...
 Obawiałeś się, jak mi mówiłeś, choroby sercowej, która, jak ci się zdawało, uwydatniła się już różnymi charakterystycznymi przejawami...
 Nic podobnego nie istniało i nie istnieje.
 — Mamy do czynienia z anemją, spowodowaną wzruszeniami i zmartwieniami Edmy, brakuje czerwonych kulek w krwi zubożałej...
 Trzeba temu śpiesznie i w zupełności zaradzić...
 — A czy pokonamy chorobę? — zapytał Grzegorz.