Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/770

 — Z pewnością, proszę pani! — odparł żywo Grzegorz — zamieniając z Paulą spojrzenie, mające znaczyć: dojdziemy nareszcie do celu.
 Joanna zaczęła znowu:
 — Podczas kiedy rozum mój był pomieszany, człowiek jakiś po kilka razy usiłował mnie otruć, nieprawdaż?...
 — Tak jest, proszę pani.
 — Człowiek ten był także mordercą brata Pauli?...
 — I to prawda.
 — Chciał także zabić samą Paulę w willi Baltus, gdzie biorąc mnie za nią, zamierzał się już nożem?...
 — Wszystko to prawda.
 — Ten człowiek nakoniec zapłacił za swoje występki na szafocie w Melun, przed ośmioma dniami?...
 — Tak — odrzekł Grzegorz — i ta egzekucja pozwoliła mi rozniecić w umyśle pani płomień chwilowo przyśmiony...
 Krwawy widok pozbawił panią zmysłów... taki sam widok zbudził je do życia na nowo...
 — Tak... tak... przypominam sobie... — szeptała Joanna wzburzona — widziałam tak samo jak pierwszym razem, tłum niespokojny, zalegający plac...
 — Widziałam śmiertelny przyrząd... wóz... księdza... skazanego... ale tego skazanego... tego ostatniego... zapomniałam rysów i nie wiedziałam, jak się nazywa... Jakże się nazywał ten człowiek?...
 — Chce pani wiedzieć koniecznie?...
 — Chcę.
 — Nazywał się Fabrycjusz Leclére.
 — Joanna lekko krzyknęła i ukryła twarz w dłoniach.
 — Sprawiedliwość Boska! — szepnęła.
 A po chwili spytała:
 — A ten drugi!... Ten przed pięciu miesiącami?... Jakim sposobem zasłużył na śmierć taką?