Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/771

 — E! proszę pani, on na nią wcale nie zasługiwał!... Ten niewinny męczennik zapłacił swoją głową za winę Leciére’a...
 Zrehabilitują jego pamięć, ale niestety! nie potrafią powrócić mu życia!...
 — Ach! — wykrzyknęła pani Delariviére z rozczuleniem. — Wiedziałam dobrze, że on był niewinnym... że nie mógł być przestępcą!... Wiedziałam!... Byłam tego najpewniejszą!...
 — Więc go pani znała? — spytali razem Grzegorz i Paula.
 — Czy go znałam? odrzekła Joanna. — Czy sądzicie, iż widok jakiegoś nieznanego nędznika, wstępującego na szafot, byłby mnie pokonał do tego stopnia, iżby mi rozum pomięszał?...
 Ja znałam ale męczennika i kochałam go z całej duszy, to też w chwili, gdy głos jego, mający wkrótce umilknąć na zawsze, mówił do tłumu: Umieram niewinny... serce moje zdruzgotane w piersi powtarzało:
 Tak! on jest niewinny...
 Ten męczennik nazywał się Piotr Tallandier!... Był on... moim bratem!...
 — Bratem?... — powtórzyli ze zdumieniem, jakiego łatwo się domyślić, słuchacze.
 W chwili, gdy Joanna wymówiła nazwisko skazanego, Klaudjusz Marteau, z beretem swoim w ręku, zbliżył się do towarzystwa, po jakieś rozkazy pana Delariviére.
 Posłyszawszy to nazwisko, ex-marynarz zachwiał się na swoich silnych nogach, a głosem pełnym wzruszenia wykrzyknął:
 — Piotr Tallandier!... O, wie pan Bóg, co robi!...
 I zwróciwszy się do Joanny, dodał:
 — Proszę pani, czy ja dobrze słyszałem?... Wszak pani powiedziała Tallandier?...