Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/772

 — Tak, mój przyjacielu, to nazwisko moje rodzinne.
 — A czy brat pani miał żonę i dziecko?
 — Tak, miał małego chłopczyka, mogącego mieć teraz z lat dziesięć.
 To to samo, jak Boga kocham!... to samo!... — zawołał Klaudjusz z radością w oczach.
 — Co to samo?... mów prędko, mój przyjacielu — odezwał się Grzegorz.
 Czy znasz matkę i dziecko?...
 — Do miljona fur beczek, spodziewam się, że ich znam, a w dodatku ten mały, to prawdziwy amorek!.. To szczególny zbieg okoliczności... Jego matka, to prawdziwy anioł kobieta!... j
 — A gdzież się znajdują ci poczciwi ludzie? — zapytał młody lekarz.
 — W Charenton-le-Pont, panie doktorze.
 — Dzisiaj jeszcze pojedziemy do Charenton. Zaprowadzisz mnie do pani Tallandier.
 — Z przyjemnością!... To ich dopiero zadziwię!...
 — Czy tylko pewny jesteś, że się nie mylisz?...
 — Zdaje mi się, panie doktorze, z tego wszystkiego, co mi mały Piotruś opowiadał był jednego razu, gdyśmy ze sobą rozmawiali.
 O! to ładny smyczek, a inteligentny!.. Prawdziwe cacko, powiadam!...
 — Cóż on ci opowiadał?
 — Że ojciec jego, nie mając roboty we Francji, wyjechał za granicę, dla znalezienia tak sobie jakiego zajęcia, że został kaleką, a powróciwszy do domu, zastał matkę w szpitalu...
 Odtąd nie widziano go więcej... i ostatecznie nie wiadomo, czy żyje, czy umarł.
 — Biedny brat! — szepnęła Joanna, wstrzymując się od płaczu.