Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/773

 — Zginęliśmy sobie z oczu — mówiła Joanna dalej. — Rozłączyły nas rozmaite przyczyny...
 Przypadkiem tylko spotkałam była bratową w czasie jednej z podróży moich do Paryża; znałam ją kiedyś młodą dziewczyną, od niej się dowiedziałam, że Piotr miał syna. Biedny brat.
 — Dzięki Bogu powiedział Grzegorz — że odnajdzie pani wdowę i dziecko, zapewnisz im szczęście, którego dotąd nie zaznali!...
 — No, mój dzielny Klaudjuszu, my w drogę!...
 — Nie każecie sobie zaprządz? — spytała pani Delariviére.
 — Nie, to byłoby za długo! powóz najęty zawiezie nas na stację Liońską, a wiem dobrze, w jaki sposób zachęca się fiakra do pospiechu.
 I Grzegorz, nie zmieniając nawet na inny słomianego kapelusza, wyszedł z ex-marynarzem.
 Przed trzecią byli w Charenton.
 — Wiesz drogę? — zapytał doktor...
 — Wiem, panie Grzegorzu... — Za dziesięć minut będziemy...
 Czy jest pani Tallandier? — — zapytał następnie stróża domu, który go widział już nieraz.
 Właśnie tylko co powróciła z synem... ubranym po marynarsku.
 Może pan śmiało iść na górę.
 Bordeplat z Grzegorzem udali się na schody i silnie zastukali do drzwi.
 Mały Piotrek zaraz otworzył.
 Zobaczywszy Klaudjusza, wykrzyknął radośnie, rzucił mu się na szyję i całował starego, wołając:
 — Mamo, mamo, pan Marteau!
 Pani Tallandier wyszła w tej chwili.