Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/775

 — Była nią rzeczywiście, moje dziecię, ale teraz odzyskała już rozum.
 — O! — wykrzyknęła pani Tallandier — tem lepiej!... Szczęśliwą jestem z tego, co nam pan powiedział. — Ta biedna dama zainteresowała mnie bardzo...
 — Dla czego? — zapytał przyszły mąż Edmy. — Czy pani ją znała?
 — Uderzająco wydała mi się podobną do kogoś z mojej rodziny — odrzekła pani Tallandier.
 — Z rodziny pani? — powtórzył Grzegorz.
 — Tak panie... do siostry mojego męża...
 Młody doktor spojrzał znacząco na Klaudjusza.
 Pani Tallandier mówiła dalej:
 — Ale to nie mogła być ona...
 — Dla czego?
 — Osoba, o której wspominałam, jest bardzo daleko za granicą... Opuściła Francję na zawsze...
 — Dla czegóżby nie miała powrócić?
 — Nie była wolną.
 Potrzeba by było, aby mąż jej opuścił Amerykę, a jego interesa zatrzymały go w New Yorku.
 Nie było żadnej wątpliwości.
 To, co powiedziała pani Tallandier, przekonywało dostatecznie, że Piotr, skazaniec z Melun, był bratem Joanny...
 Ale pozostawało jeszcze dowiedzieć się, dla czego ten nieszczęśliwy prosił o jałmużnę Fabrycjusza Leclére w lesie Seineport i to wśród nocy, i dla czego później nie chciał tak uparcie wyjawić swojego prawdziwego nazwiska.
 — Ma pani rację, że to musiało być tylko nadzwyczajne podobieństwo, ale oddalamy się od celu mojej wizyty... Pozwoli pani, że jej zadam niektóre zapytania...
 — Służę panu z całego serca...