Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/776

 — Pytania te będą drażliwe — zaczął znowu młody doktor proszę więc, aby pani była przekonaną, że nie mają innego celu, jak powrócenie pani szczęścia, jakie pani straciła od dawna...
 — Wierzę panu... wydajesz się dobrym, a przyszedłeś przytem z panem Klaudjuszem Marteau, zacnym naszym przyjacielem...
 Pytaj pan, będę odpowiadała najszczerzej...
 — Nawet przy synu?
 — Z pewnością... Nie mam przed nim nic do ukrycia...
 — Tak jest, proszę pana — wtrącił mały Piotruś, całując panią Tallandier — jeżeli zaś jakie pytanie pańskie uczyni matce przykrość, postaram się ją pocieszyć.
 — Poczciwe dziecko! — pomyślał Grzegorz wzruszony. Jesteś dzielnym i poczciwym synem — powiedział głośno — a twoja miłość dla matki przyniesie ci szczęście!
 — Czekam... proszę pana odezwała się bratowa Joanny.
 — Najprzód i przedewszystkiem... czy pani jesteś wdową?...
 Pani Tallandier zadrżała.
 — Uważam się za wdowę — szepnęła.
 — Nie jesteś pani jednak pewną?...
 — Nie, proszę pana... smutna to ta moja historja, smutna i dziwna, nie wiem nic, czy mój syn jest sierotą...
 — Nic nie wie o dramacie z Melun — pomyślał Grzegorz — a głośno zapytał:
 — Jakim że sposobem?
 — Po wojnie było nam bardzo ciężko powiedziała pani Tallandier.
 Mąż mój nie mógł znaleźć roboty, któraby pozwoliła zdobyć środki na utrzymanie nasze, warsztaty były nieczynne, kopalnie w okolicach Paryża pozamykane, a jeżeli