Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/78

ROZDZIAŁ XX.

 Pan Delariviére otworzył sam panu Vernier.
 — Prosimy cię, kochany doktorze i wdzięczni ci jesteśmy za przybycie; nasza rekonwalescentka czeka na pana.
 Młody doktor zbliżył się do łóżka.
 Joanna siedziała oparta o poduszki i z uśmiechem wyciągnęła rękę.
 Grzegorz uchwycił za puls i poczuł, że nie był regularny, zanadto przyspieszony.
 — Czy pani piła buljon, jaki przynieść tu kazałem? — zapytał.
 — Tak, doktorze.
 — Bez wstrętu?
 — Prawie z przyjemnością go piłam...
 — A następnie spała pani.
 — Trochę...
 — Sen był spokojny?...
 — Nie, był bardzo męczącym, pełnych widzeń okropnych.
 — To mi tłómaczy nieregularność pulsu, którego nie rozumiałem... Być może, że w nocy będzie pani miała trochę gorączki...
 — Jakto; doktorze, jeszcze gorączka?.. — szepnęła smutnie Joanna.
 — Będzie to ostatni atak... Zapiszę pani receptę.
 — Ja ją sam zaniosę do apteki — odezwał się pan Delariviére i każę zrobić przy sobie.
 — Doskonale, a pewny jestem, że gdy jutro we dnie przyjdę odwiedzić panią, przekonam się, iż się jej znacznie polepszyło.
 — To nie przyjdziesz rano doktorze? — zapytała młoda kobieta.
 — Nie pani i bardzo tego żałuję. Za parę minut opuszczam Melun, bo odebrałem depeszę od matki, że ojciec zachorował.
 — O, to smutna wiadomość, która mnie szczerze zmartwiła! — zawołał bankier. — Ale przynajmniej choroba nie jest zatrważającą?