Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/780

 — Mąż pani był człowiekiem wzniosłym, a pani godną jego jesteś! Teraz rozumiem już wszystko!
 Piotr Tallandier zachowywał uporczywie do ostatniej chwili milczenie z obawy, aby nazwisko jego nie naprowadziło sądu na ślad i aby żonie jego nie odebrano pieniędzy, co miały byt jej i dziecku zapewnić...
 — Aby wam zapewnić kawałek chleba, pozwolił się na śmierć skazać, nie wymieniwszy jednego słowa, które by go mogło było ocalić!
 Pani Tallandier śmiertelnie blada, wyciągnęła do Grzegorza drżące ręce.
 — Skazany został?... — powtórzyła. — Piotr został skazany!
 — Tak, skazany został na śmierć... i ścięty.
 Nieszczęśliwa kobieta padła na kolana łkając.
 — Ścięty?.. Boże zlituj się nad nami!... więc był niewinny?...
 — Najzupełniej.
 — O! przeklęci niech będą jego sędziowie!... Dziecko, oni ci ojca zabili, niech będą przeklęci! przeklęci!...
 Mały Piotruś klęcząc obok matki, zanosił się od płaczu.
 — Nie trzeba ich przeklinać, trzeba raczej litować się się nad nimi... — powiedział Grzegorz.
 Zmyliły ich fałszywe pozory, uparte milczenie męża pani dodawało oskarżeniu charakteru niezbitych dowodów. Sędziowie postąpili według swojego przekonania... Ale posłuchaj pani, zaraz ci opowiem wszystko.
 I młody doktor opowiedział z najdrobniejszemi szczegółami dramat, spełniony w Melun.
 Pani Tallandier z oczami suchemi i piersią, konwulsyjnem wezbraną łkaniem, chciwie przysłychiwała się tej strasznej opowieści, a chwilami przyciskała syna do piersi gorączkowo.