Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/781

 — Nie mam już męża, nie masz już ojca! — wykrzyknęła, skoro Grzegorz skończył opowiadanie.
 — Dał za nas życie swoje, ten męczennik, którego opłakujemy!... Jakież nadzieje, jakież niespodzianki zachowuje nam dalsza przyszłość nasza?...
 — Zaraz panią objaśnię — ciągnął młody doktor. — Pan Bóg jest miłosierny, za każde cierpienie zsyła pociechę jakąś...
 Tam z nieba, wasz męczennik, jak go pani słusznie nazwałaś, czuwa nad wami i będzie się napewno cieszył, widząc szczęście wasze.
 — Szczęście? — powtórzyła pani Tallandier z goryczą. — To niepodobna, proszę pana.
 — Nie mów pani tego i wysłuchaj mnie cierpliwie...
 — Słucham pana i chciałabym ci uwierzyć, jeżeli nie dla siebie, to dla tego dziecka.
 — Czy prągnęłabyś pani zobaczyć się ze swą bratową?
 — Pragnęłabym, bo jak panu mówiłam, kochałam ją i kocham dotąd.
 — Czy zgodziłabyś się pani żyć z nią razem?
 — Zgodziłabym się z największą chęcią, ale to być nie może. Joanna jest tak daleko...
 — Zobaczysz ją pani dziś jeszcze, pani Delariviére oczekuje gorąco tej chwili.
 — Więc jest w Paryżu?
 — Jest w Paryżu i to ją właśnie ze mną i z córką widziałaś pani w powozie nad brzegiem Sekwany.
 — Więc się nie myliłam! Ale ta pani była obłąkaną, jak mi pan mówiłeś?...
 — Była... ale powtarzam pani, jest już obecnje zupełnie przytomną.
 Objaśni panią sama o przyczynach warjacji.
 — I czeka na mnie naprawdę?
 — Obiecałem jej, że panią przywiozę...