Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/83

 — Wujaszek z Ameryki?
 — We własnej swojej osobie.
 — Rzeczywiście, że to traf szczególny — zauważyła Matylda.
 — Zdumiewający! — powiedział Pascal.
 Fabrycjusz zwrócił się do służącej.
 — Kto ci oddał ten bilet? — zapytał.
 — Jeden pan, co dziś raniutko zajechał do hotelu z chorą panią...
 — Z chorą panią? — powtórzył młody człowiek.
 — Tak panie, bardzo chora ta biedna pani. Była jak nieżywa i myślano nawet, że już nie odzyska przytomności.
 Fabrycjusz coraz bardziej czuł się wzruszonym.
 — Ale jakimże sposobem ten pan się dowiedział, iż ja tu jestem? — zapytał znowu.
 — Prawdopodobnie przechodząc korytarzem, usłyszał pana przez drzwi — odrzekła służąca.
 Fabrycjusz niecierpliwie wzruszył ramionami.
 — Więc — ciągnęła dalej Tiennetta — ten pan oddał mi ten bilet, kazał mi się zapytać, czy który z panów nie nazywa się Fabrycjusz Leclére i dodał „Jeżeli jak mi się zdaje, ten pan znajduje się w gabinecie, powiedz mu, że sobie bardzo życzę, aby się ze mną zobaczył, jak tylko skończy obiad“.
 — Pragnie się ze mną zobaczyć?
 — Tak, proszę pana, zaraz po obiedzie.
 Fabrycjusz wstał i rzucił na stół serwetkę.
 — Idę natychmiast. Jedzcie, ja wkrótce powrócę. Awantura jest zanadto niespodziewana, ażebym nie miał się natychmiast postarać o rozwiązanie tej zagadki... Zaprowadź mnie, córeczko, do apartamentu pana Delariviére — powiedział, zwracając się do Tiennetty.
 — Drugie piętro, pokoje numer siedem i osiem.
 Młody człowiek opuścił gabinet i poszedł za służącą, pozostawiając kompanów bardzo zdziwionych i zaintrygowanych.
 „Awantura“ tak samo jak Fabrycjuszowi wydawała im się bardzo dziwną. A w gruncie rzeczy była najprostsza.