Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/103

 — Jak pan możesz liczyć na mnie — wyrzekł Robert, ściskając rękę magnetyzera. — Pomimo to wszystko jednak boję się jeszcze.
 — Czego się pan nadewszystko boisz?
 — Przedmiotu, który pozostawiłem bezwiednie w ręku kobiety, z którą walczyłem. Przedmiot ten obwiniać mnie będzie zawsze i może się stać kiedyś dowodem rzeczowym, przygniatającym.
 — Cóż to za przedmiot?
 — Brelok, który się zerwał z mego łańcuszka od zegarka; stanowił on pieczątkę.
 — I może z pańskiemi cyframi?
 — Nie, nie z mojemi, tylko z cyframi pierwszego męża mojej żony.
 — A! do dyabła! Czy ten brelok oddany został sędziemu śledczemu?
 — Tak, lecz on oświadczył, że to go nie naprowadzi na żaden ślad.
 — Więc co panu na tem zależy?
 W tejże chwili dwa razy zapukano do drzwi saloniku.
 — Proszę — rzekł O’Brien.
 Drzwi się otworzyły i wszedł Pomerańczyk.
 — Druga wybiła, panie doktorze — odezwał się — w poczekalni niecierpliwi się dużo osób, między innemi stara niewidoma, przyprowadzona przez dziewczynkę, zapewne ośmioletnią... Przyszła pierwsza i dałem jej numer pierwszy.
 Robert drgnął.