Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/107

 Marta, bardzo prędko uspokojona, usiadła na pierwszym schodku estrady i ztamtąd wzrokiem ciekawym rozejrzała się po sali, przyglądając się każdej rzeczy, aż wreszcie utkwiła oczy w twarz jasnowidzącej.
 — Czy pani jesteś ociemniałą od urodzenia? — zapytał O’Brien Weronikę.
 — Nie, panie.
 — Odkąd pani jesteś dotknięta ślepotą?
 — Prawie od pół roku.
 — Czy ta ślepota następstwem jest ran, po których widzę blizny?
 — Tak, panie.
 — Czy chcesz pani radzić się mnie z powodu tych ran i ich następstw?
 — Nie, panie.
 Przez kilka sekund O’Brien przyglądał się uważnie oczom niewidomej.
 — Być może jednak, że nie jesteś pani nieuleczalną — wyrzekł po tem badaniu.
 Weronika drgnęła.
 — Utrzymujesz pan, że możnaby mi wzrok przywrócić? — zawołała.
 — Tak.
 — Czyżbyś się pan tego podjął?
 — Ja, nie.
 — Któż więc?
 — Specyaliści, dość śmiali, dla spróbowania operacyi trudnej i niebezpiecznej, gdyby się nie udała.
 — Niebezpiecznej dla życia?..
 — Tak.