Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/109

 — Mam, czego pan sobie życzysz.
 — I cóż to takiego?
 — Drobny klejnot, pochodzący od zbrodniarza.
 — Gdzie on jest?
 — Oto on.
 I Weronika podała O’Brienowi brelok, oderwany od łańcuszka zegarka Roberta Verniere.
 — Ależ — zapytał magnetyzer, udając ździwienie — w takim razie widziałaś pani tego nędznika?
 — Widziałam go dwa razy.
 — To go pani znasz?
 — Znam go z twarzy, ale nie znam jego prawdziwego nazwiska. Gdyby nie to, czyżbym tu przyszła? Przychodzę zapytać pana o prawdziwe nazwisko nędznika.
 — A ja nie będę mógł pani powiedzieć.
 — Jakto? Mówiłeś pan przed chwilą, że pańska wiedza nie zna wcale granic...
 — Ten wypadek jest jedynym wyjątkiem. Jasnowidząca może widzieć czyny, postępki, twarze i opisać je, ale nazwisko, rzecz niemateryalna, leży po za jej obrębem.
 — W Lecz pańska jasnowidząca będzie mogła mi dopomódz? Będzie mogła śledzić nędznika, jakiem kolwiekbądź znajdowałby się miejscu, i wskazać może mi to miejsce?
 — To może.
 — To każ pan jej to zrobić! Pilno mi pomścić Ryszarda Verniere!
 — Dobrze.
 O’Brien wszedł na stopnie estrady i zbliżył się do Mariani.