Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/110

 — Trzeba spać! — rzekł do wspólniczki, zakreślając dokoła twarzy ruchy magnetyczne. — Trzeba spać i widzieć.
 Powieki rzekomej jasnowidzącej zadrgały, ale nie opuściły się na oczy.
 Po upływie dwóch czy trzech sekund wyjąkała słabym głosem:
 — Sen nie nadchodzi. Czuję się złamaną.
 Magnetyzer oparł jej rękę na czole.
 — Śpij! — rozkazał.
 Przez chwilę zapanowała wielka cisza.
 Weronika czekała, przygnębiona, zaledwie oddychając.
 Marta śledziła z głęboką uwagą wszystkie ruchy magnetyzera i jasnowidzącej.
 — Śpij! — powtórzył O’Brien.
 ― Nie mogę — odpowiedziała Mariani tak cicho, że ledwie ją można było dosłyszeć.
 Jakkolwiek cała publiczność składała się w tej chwili tylko z niewidomej i dziecka, Amerykanin nie zmieniał nic w układzie zwykłej sceny, dzięki której dowodził najmniej łatwowiernym swej władzy magnetycznej.
 Ociemniała nie liczyła się wcale, ale dziecko tu było.
 Dzieci są z natury gadatliwe, mała dziewczynka niechybnie więc opowiadać będzie, co się działo w jej oczach w gabinecie porad.
 Opowiadanie jej winno zatem takie sprawić wrażenie, ażeby ze słuchaczów zwerbować mogło klientelę...