Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/112

 Zdawało jej się, że nią wstrząsa jakiś dreszcz i że ją coś unosi.
 Jak Mariani wlepiła oczy w błyszczący płomień drutu magnezyowego. Powieki jej zadrgały, jak poprzednio powieki fałszywej jasnowidzącej pod ruchami magnetyzera.
 Upłynęły trzy czy cztery sekundy.
 Wreszcie Mariani wydała się pokonaną.
 Górna część ciała unieruchomiła się w pozie bezwładnej i oczy zamknęły się zwolna.
 — Czy śpisz? — zapytał O’Brien.
 Głosem zmienionym, prawie trudnym do rozpoznania, wyszeptała:
 — Śpię.
 Pani Sollier usłyszała to.
 — Więc ona mówić będzie? — zapytała żywo.
 — Tak sądzę — odparł magnetyzer — i za chwilę będę tego pewny.
 Potem, zwracając się do Ewy, wyrzekł:
 — Czy jesteś jasnowidzącą?
 — Tak.
 — W jakim stopniu?
 — W stopniu jak najwyższym.
 — Czy wola moja panuje nad tobą?
 — Mam tylko wolę twoją.
 — Więc będziesz widziała?
 — Będę widziała, jeżeli mi każesz widzieć...
 — I będziesz mi odpowiadała?
 — Jeżeli mi każesz odpowiadać, będę odpowiadała...