Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/115

coraz bardziej prądem, który ją unosił, podmuch tajemniczy muskał jej włosy, opanowywało ją nieprzeparte odrętwienie, a jednocześnie prąd elektryczny wstrząsał całem jej ciałem.
 Bo ona właśnie utkwiła oczy w lampę magnezyową, czuła na sobie jej skutki i spała już w chwili, gdy magnetyzer zapytał Ewę Mariani.
 — Czy śpisz?
 W ciągu sekund kilku, powtarzamy, osłupienie Amerykanina było niewysłowione.
 Zaledwie mógł oczom swym wierzyć.
 Panna Mariani, nie rozumiejąc nic, co się dzieje, opuściła swą pozę i patrzała na dziecko, które odpowiedziało zamiast niej.
 O’Brien bardzo prędko odzyskał nad sobą władzę i pomyślał, czy czasem przypadek nie pozwolił mu napotkać jednego z tych osobników tak zadziwiająco podlegających suggestyi i tak trudnych do znalezienia, ponieważ, pomimo wszelkich poszukiwań, natknął się tylko na dwa w życiu, jeden w Stanach Zjednoczonych, drugi w Berlinie.
 Teraz należało się przekonać, czy dziecko jest rzeczywiście jasnowidzącem, czy można się było po niem spodziewać podwójnego wzroku. Trzeba było z niem spróbować doświadczenia.
 Chciał to uczynić natychmiast.
 Weronika, ździwiona i zaniepokojona milczeniem, które zapanowało, nagle zapytała:
 — Panie, co się tu dzieje?