Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/117

 Przez chwilę miał chęć wejść do sali porad. wyrwać z rąk magnetyzera brelok, który powierzyła mu pani Sollier, i uciec z nim.
 Lecz przestrach go paraliżował.
 O’Brien, stojący obok Marty, położył jej rękę na głowie.
 Doświadczenie miało być rozpoczęte.
 — Śpisz? — zapytał.
 — Tak, śpię — wyszeptało dziecko, nieruchome jak posąg, z oczyma, szeroko roztwartemi, wciąż jednak bez wejrzenia.
 — Chcesz mi być posłuszną i odpowiadać?..
 — Chcę.
 — To rozkazuję ci myślą iść do Saint-Ouen.
 — Myśl moja jest w Saint Ouen.
 — W jakiej miejscowości?
 — W pokoju, w którym babcia i ja mieszkamy, u pani Aubin.
 — Czy w tym pokoju jest zegar?
 — Tak, kukulka, zawieszona na ścianie.
 — Czy chodzi ta kukułka?
 — Tak... słyszę wyraźnie tak... tak...
 — Którą wskazuje godzinę?
 — Trzecią.
 O’Brien spojrzał na zegarek.
 Tak samo jak kukułka w Saint-Ouen wskazywał godzinę trzecią.
 — Jasnowidzenie cudowne! — wyszeptał.
 Potem podchwycił głośno: