Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/118

 — Opuść ten pokój i przenieś się do spalonej fabryki pana Verniere.
 W ciągu sekundy czy dwóch, rysy Marty się ściągnęły.
 Widać było, że mózg czyni wysiłki, ażeby być posłusznym suggestyi.
 Wkrótce skrzywienie twarzy znikło.
 — Jesteś już tam? — zapytał O’Brien.
 — Jestem.
 — Co widzisz?
 — Robotników... Bardzo wielu robotników.
 — Co robią?
 — Pracują nad odbudowaniem fabryki.
 — Spojrzyj w przeszłość... Cofnij się aż do nocy pożaru...
 Twarz Marty zmarszczyła się znowu.
 — Czy widzisz? — podchwycił doktor.
 — Nie... Nie mogę.
 — Rozkazuję ci widzieć...
 Chwila milczenia... Potem dziecko zawołało:
 — O! widzę... Widzę...
 — Co?
 — Płomienie... ogień wszędzie... otacza mnie.
 Marta wydała okrzyk zgrozy i zaczęła drżyć całem ciałem.
 — Nie masz się czego obawiać... zabraniam ci się bać! — rzekł O’Brien.
 Wszelki ślad przestrachu zniknął.
 Usłyszawszy krzyk, wydany przez wnuczkę, Weronika drgnęła od stóp do głowy.