Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/119

 — Obudź ją pan... obudź ją... — wyrzekła głosem błagalnym. — Ona cierpi..
 — Myli się pani, ona nie cierpi, przysięgam pani, zaraz będziesz miała dowód.
 Potem, zwracając się do dziecka, zapytał:
 — Czy cierpisz?
 — Nie, ponieważ zabroniłeś mi się bać...
 — Więc popatrz na pożar i powiedz mi, czy widzisz kogo wśród płomieni?
 — Nie widzę nikogo...
 Magnetyzer oparł na czole Marty pieczątkę Roberta Verniere.
 — Przyjrzyj się lepiej — rozkazał — a zobaczysz tego, do kogo należy ten brelok.
 Dreszcz nerwowy wstrząsnął Martą od szyi do pasa.
 — Tak.. tak... widzę go.. — rzekła widzę mężczyznę...
 — Opisz go.
 — Wysoki... brunet... sporą ma brodę... ma na sobie torbę, przewieszoną przez ramię.
 — Co czyni?
 — Wychodzi z palącego się domku.
 — A teraz?
 — Walczy z kimś, z jakąś kobietą, której twarzy nie widzę... Ta kobieta pada... on odchodzi.. już go nie widzę...
 — Idź za nim.
 — Nie mogę...
 — Rozkazuję ci iść za nim i nie opuszczać go, dokądkolwiek pójdzie.