Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/120

 — Widzę go znowu... jest już daleko... na drodze... która skręca... zatrzymuje się...
 — Gdzie?
 — Przy domu, oświetlonym w nocy... A! to dworzec kolejowy... wchodzi tam... znika...
 — Idź za nim ciągle.
 — Widzę go, samego w wagonie pociągu, pędzącego szybko.. szybko...
 — Co czyni?
 — Liczy pieniądze, wyjęte z torby otwartej... dużo pieniędzy... banknoty... złoto...
 O’Brien, aż do tej chwili oddany cały swemu doświadczeniu, przypomniał sobie raptownie o Robercie, którego jasnowidzenie dziecka mogło narazić na niebezpieczeństwo i powiedział sobie, że już dość daleko posunął suggestyę.
 Marta we śnie ścigała dalej bratobójcę.
 — Powraca... powraca... — rzekła nagle — widzę go...
 — Gdzie? — zapytał Amerykanin.
 — Tam... on jest tam — odpowiedziało dziecko, wyciągając rękę ku drzwiom, po za któremi znajdował się Robert.
 Pot zimny zrosił skronie O’Briena.
 Gdyby Weronika Sollier nie była niewidomą, to słowa i ten gest byłyby dostateczne, ażeby zgubić brata Ryszarda.
 Magnetyzer zachował całą przytomność umysłu.
 — Nie powinnaś go widzieć — odparł rozkazująco.