Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/121

 Dla Weroniki to zdanie znaczyło, że Marta popełniła omyłkę.
 W rzeczywistości była ona nową suggestyą, zakazującą widzieć.
 — Już nic nie widzę — wyszeptało dziecko ulegle.
 Tego było dość.
 Magnetyzer położył rękę na skroniach małej dziewczynki, palce oparł na szyi i muskając, otrzymał pożądany skutek.
 Marta krzyknęła i, zdjęta gwałtownym atakiem nerwowym, przewróciła się w tył, bełkocząc słowa bez związku, oraz wydając głuche jęki.
 Niewidoma podniosła się przerażona.
 — Wnuczka moja, wnuczka — wyrzekła głosem złamanym, rzucając się w stronę, zkąd dawały się słyszeć jęki Marty.
 Nogi jej potknęły się o ciało dziecka, ciskającego się na dywanie, zaściełającym estradę.
 Uklękła przy Marcie i otoczyła ją ramionami.
 — A! biada panu, jeżeliś zabił moje dziecko! — zawołała przerażona i grożąca.
 — Jej wcale nie grozi niebezpieczeństwo — odpowiedział O’Brien, zwyczajny atak, który powinienem był przewidzieć przy naturze tak nerwowej. — Za kilka sekund uspokoi się zupełnie, ale nie radzę jej powtórnie usypiać, gdyż drugi atak mógłby ściągnąć dla życia jej wielkie niebezpieczeństwo.
 Weronika powtarzała:
 — Wnuczka moja.. moja wnuczka... uśpić ją jeszcze, o! nigdy!