Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/125

 Powiedz pan sobie, że nikt w Paryżu nie będzie mógł odpowiedzieć na pytania ślepej, ani na wszelkie jasnowidzące szarlatanów, moich współkolegów, ani profesorowie szkoły Charcota! Śpij pan spokojnie i nie trwóż się snów.
 — O! ta pieczątka... ta pieczątka! — wyszeptał Robert, jakby wcale nie uspokojony.
 — Ona pana ciągle zajmuje jeszcze?
 — Ciągle.
 — Zastanówmy się trochę, kto będzie mógł panu dowieść, że ona pochodzi od pana?
 — Weronika Sollier.
 — Ona jest ślepą...
 — Słyszałem od pana, że jej wyleczenie nie jest niemożebne.
 — Tak, ale dodałem, że operacya bardzo niebezpieczna może narazić jej życie, na co ona odpowiedziała, że chce żyć i że dlatego nie poddałaby się operacyi. Nabierz więc pan otuchy! Głowa do góry! Ja tylko znam pańską tajemnicę i możesz pan być pewny, że nie będę się nią posługiwał przeciw panu.
 — Jedno pytanie...
 — Jakie?
 — Czy wnuczka ślepej może teraz pamiętać, co się działo przed chwilą?
 — Ona nie może nic pamiętać... Po obudzeniu, zapomniała o wszystkiem.
 — Tak pan utrzymujesz?
 — Przysięgam panu.